Igual que Benjamin Button, tamén eu vou indo para atrás no tempo. Volvo ao 28 de febreiro de 2009, sábado. Aquel día publicábase o número 2 do Artes & Letras Galicia, suplemento cuxa xestación vos relatei na entrada anterior. Como xa vos dixen, estiven a piques de abandonar o proxecto cando estabamos con esta entrega. Lembraredes que o suplemento saía o último sábado de mes. Entón, había que imprimilo na mesma semana, nos días previos, a poder ser xa o luns. Así que tiña por costume ir á redacción do ABC en Santiago o domingo, co material que xa fora reunindo durante o mes (habitualmente a base de andar encima dos colaboradores para iren entregando) e levábao máis ou menos organizado nun USB. Mentres os xornalistas traballaban baixo a presión do inminente peche de edición na noite do domingo iamos deseñando as páxinas. O número anterior maquetárao unha rapaza en Valencia, mais agora desta tarefa ían ter que encargarse Tito (Evaristo Amado) e Ana. Así que había que agardar ás 23:00 ou 24:00 horas para podérmonos dedicar completamente ao noso. Eles ían introducindo contidos na maqueta, buscando fotos no arquivo de ABC (un tesouro impresionante, por certo) e pasábanme as probas en papel para que eu as fose corrixindo e editando. Así ata as dúas da mañá, máis ou menos (e o luns xa iamos dando os últimos retoques; estabamos en contacto a través de internet ata que ía para a imprenta). Esta ía ser a nosa rutina; non sempre era así... mais aquel domingo aínda foi peor.
Lembro que eran sobre as nove da noite. Acababa de aparcar e baixaba do coche moi contento cando recibo unha chamada de Tito: "Moncho, sube que hai lío". Na redacción, caras de preocupación. Prefiro aforrar os detalles. A cuestión é que é aí cando Tito e Ana teñen que poñerse a maquetar, sen dominar ben ese programa, mais saíndo do paso como os excelentes profesionais que son. Mentres van montando as páxinas estou pegado ao teléfono, sen colgar, desde as once ata as catro da mañá, falando con Raimundo, que nos vai dando indicacións desde Madrid (cando deixei a coordinación, oito meses despois, este señor escribiume un emocionante correo de despedida). Todo se solucionou da mellor maneira que podiamos. Cando pasou aquela noite pensei que tiña que deixalo, mais, como vistes, non ía facelo. Aínda non. Había que ser fortes. Sobrevivir.
Lembro que eran sobre as nove da noite. Acababa de aparcar e baixaba do coche moi contento cando recibo unha chamada de Tito: "Moncho, sube que hai lío". Na redacción, caras de preocupación. Prefiro aforrar os detalles. A cuestión é que é aí cando Tito e Ana teñen que poñerse a maquetar, sen dominar ben ese programa, mais saíndo do paso como os excelentes profesionais que son. Mentres van montando as páxinas estou pegado ao teléfono, sen colgar, desde as once ata as catro da mañá, falando con Raimundo, que nos vai dando indicacións desde Madrid (cando deixei a coordinación, oito meses despois, este señor escribiume un emocionante correo de despedida). Todo se solucionou da mellor maneira que podiamos. Cando pasou aquela noite pensei que tiña que deixalo, mais, como vistes, non ía facelo. Aínda non. Había que ser fortes. Sobrevivir.
Sempre presumín da calidade das imaxes do noso suplemento, grazas ao coidado que poñen nisto os do ABC. No entanto, neste número as fotos saíron bastante mal, pois ían sen tratar, como apagadas, escurecidas. Sentíame algo impostor, ou como se me mentisen, cando a xente á que llo contaba me dicía que non tal, que as imaxes do suplemento eran unha pasada. Evidentemente, a isto contribuía a feliz conxunción das fotos que había no arquivo coas que lle encargabamos ao fotógrafo Miguel Muñiz. Tiven a sorte de traballar cun gran equipo de profesionais. Fascinábame a rapidez coa que elaboraban noticias, mesmo a dobre páxina, cando a min me levaba horas escribir columnas como esta:
Como xa adiviñariades, é a publicada naquel segundo número, o 28 de febreiro de 2009. Ninguén pode desandar o tempo: hai cinco anos o 28 de febreiro era sábado; hoxe é sábado, onte foi 28 de febreiro.
